DE-LI-KA-TE-SY – wypowiada powoli i wyraźnie Dziewczynka patrząc w górę na wielki napis nad wejściem do sklepu.
- Skąd wiesz co tam jest napisane? Kto ci powiedział? – pyta z uśmiechem Babcia.
- Sama przeczytałam – mówi z dumą Mała.
- Ach tak, w takim razie jak wrócimy musisz mi coś poczytać.
W domu, ku babcinemu zdumieniu, pięciolatka mozolnie sylabizując odczytuje nagłówki w gazecie.
Mija parę miesięcy.
Za oknem zima, dzień, w którym do dzieci przychodzi św. Mikołaj. Dziewczynka jak mały kotek śpi po obiedzie pod ciepłą pierzyną w babcinym łóżku stojącym niedaleko okna. Wiadomo przecież, że skoro stamtąd Mikołaj zabiera listy, to pewnie i tą drogą wchodzi z prezentami. Albo ewentualnie kominem. Nigdy nie wiadomo.
Mała budzi się i czuje, że coś jest inaczej. Poduszka, na której śpi wydaje się podniesiona z jednej strony. Przy łóżku stoją Mama i Babcia. Oczy im się śmieją, choć zachowują obojętne miny. Dziewczynka porusza się i słyszy szelest wyraźnie wydobywający się spod poduszki. Sięga tam rączką… jest! W czasie gdy spała, odwiedził ją św. Mikołaj!! Gwałtownie siada na łóżku i wydobywa wielkie zawiniątko w szeleszczącej przezroczystej folii, a tam… skarby! Duża czekolada mleczna Wawel wraz z małymi czekoladkami, których opakowania tworzą bajkowe historie. Wielkie, pachnące pomarańcze z grubą skórką o białym miąższu, który lubi wyjadać, malutka pozłacana rózga, tak na wszelki wypadek, i…
Do dziś pamiętam szelest sztywnej przezroczystej folii i wielką, czerwoną wstążkę, którą była związana. Pamiętam zapach tamtych pomarańczy i czekoladek jakbym dopiero je wąchała. Ale najbardziej…najbardziej pamiętam swoje zaskoczenie, niedowierzanie i zachwyt, kiedy moim oczom ukazała się ona – wielka, dorosła KSIĄŻKA w twardej, szarej oprawie, z rysunkiem na okładce, wykonanym ołówkiem a może piórkiem, przedstawiającym słonia i siedzącego na nim myśliwego. Och, od razu przytuliłyśmy się do siebie, wdychałyśmy swój zapach i poznawały dziecięco-książkowymi zmysłami.
Tytuł głosił; W PUSTYNI I W PUSZCZY. Autor; HENRYK SIENKIEWICZ. Dedykacja; Grzecznej Moniczce od Św. Mikołaja. I data.
To grudniowe popołudnie wiele, wiele lat temu wywarło wpływ na resztę mojego życia.
Zakochałam się w książkach.
Jako dziecko lubiłam spać z moją babcią, która musiała przed snem „włożyć oko do książki” i często czytała mi je na głos, omijając pewnie fragmenty niestosowne dla dziecka. Czytano mi też przy jedzeniu – nie wiem czy to pedagogiczne, ale ogromnie przyjemne. A może tylko wtedy mogłam spokojnie usiedzieć przy stole, bo ciągle gdzieś mnie gnało?
Mało pamiętam z tamtego okresu książeczki dla dzieci czy bajki. To wszystko było jakoś później. Uwielbiałam za to wiersze dla dzieci Ewy Szelburg-Zarembiny i Juliana Tuwima. Znałam na pamięć niemal wszystkie. Nawet dziś pamiętam niektóre fragmenty.
Ale najważniejsze, ukochane stało się „W pustyni i w puszczy”. Ta mała dziewczynka, w wieku niespełna sześciu lat, samodzielnie przeczytała swoją pierwszą w życiu książkę. Przypuszczam, że z niewielką pomocą ukochanej Babci.
I tak to się zaczęło – moja miłość do książek, o które zawsze instynktownie dbałam jak o najlepszych przyjaciół, moja miłość do czytania, potem i do pisania. Ukochanie słowa. Ukochane słowa. Nie, nie zgubiłam żadnej literki :).
Nie wyobrażam sobie życia bez książek. Do dziś lubię, kiedy ktoś mi czyta :). Sama czytam dużo i bardzo dużo. Nadal lubię je tulić i wąchać. I muszę przed snem włożyć oko do książki :).
Tyle słów, tyle światów, tyle żyć i przeżyć. Bogactwo nieprzebrane.
Dziękuję Ci, Książko.
P.S. A jaka jest Twoja ulubiona książka, Świecie miły? Jaka pierwsza? Czy też lubisz czytać? Chętnie się dowiem.
